Νίκος Κούνδουρος [Nikos Koundouros] (1926-2017)

wings

Νίκος Κούνδουρος: Η ζωή και τα έργα του (της Μαρίας Κομνηνού)

Από χθες το μεσημέρι ο Νίκος χορεύει ζεμπέκικο με τον άκοντα εκόντα Ντίνο Ηλιόπουλο. Περιμένει τη βάρκα που δεν έρχεται μαζί με τους παράνομους, Τίτο Βανδή, Ανέστη Βλάχο, Πέτρο Φυσσούν, Νέλλη Αγγελίδη. Διασχίζει το ναρκοπέδιο μαζί με τον Γιώργο Εμιρζά. Αιχμαλωτίζεται, στέλνεται σε τάγματα αφελείας, βασανίζεται, βιάζεται, μαζί με την Αντιγόνη Αμανίτου, την Ελεονόρα Σταθοπούλου, τον Δημήτρη Καταλειφό, τον Βασίλη Κολοβό. Βασανίζεται με τονΧρήστο Ρεκλέίτη στο μπουντρούμι της Μπουμπουλίνας, τραγουδά τα τραγούδια της φωτιάς με τον Θεοδωράκη, την Φαραντούρη, τον Ξυλούρη, την Μελίνα.

Περιδιαβάζει στον χώρο της Κρητικής Επανάστασης(1886-69) και ιστορεί την Δύση της Ανατολής και την Ανατολή της Δύσης. Περιπλανιέται μαζί με τον Βύρων, τον δικό μας Βύρων τον απόβλητο για τους δικούς του, στο πολιορκημένο Μεσολόγγι τόσο κοντά στα φλεγόμενα Βαλκάνια του 20ού και του 21ου αιώνα. Τέλος οι φωτογράφοι μαρτυρούν την αέναη σύγκρουση ανάμεσα στη εξεγερμένη Αντιγόνη και τον συστημικό Κρέοντα.

Στη δεκαετία του πενήντα ο νεαρός ζωγράφος, Νίκος Κούνδουρος μετά την εμπειρία της Μακρονήσου, στράφηκε στον κινηματογράφο για να εκφράσει το καλλιτεχνικό του όραμα. Την περίοδο εκείνη ο κινηματογράφος στην Ελλάδα κινείται ανάμεσα στις ηρωικές προσπάθειες ορισμένων σκηνοθετών να μεταφέρουν τον ιταλικό νεορεαλισμό στα καθ' υμάς και στη μαζική παραγωγή εμπορικών ταινιών που βασίζονται κυρίως σε θεατρικές επιτυχίες και στην ακτινοβολία των πρωταγωνιστών του θεάτρου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δε δημιουργήθηκε μια αντίστοιχη δυναμική με αυτήν που εκφράστηκε στην Ιταλία με το κίνημα του νεορεαλισμού. Αναδύθηκε όμως μία μειοψηφία που βρήκε στον κινηματογράφο ιδιαίτερα, πρόσφορο έδαφος για το εγχείρημα της να συναρθρώσει τη μεταφορά νέων κινηματογραφικών ρευμάτων από την Ευρώπη με την κριτική τοποθέτηση απέναντι στην άρχουσα ιδεολογία. Λαμπρός εκπρόσωπος αυτής τάσης είναι ο Νίκος Κούνδουρος.

Πιστεύω ότι ο Κούνδουρος τόλμησε να φέρει στην Ελλάδα τον κινηματογράφο της κοινωνικής καταγγελίας χρησιμοποιώντας μια καινοτόμο γραφή που τον κατατάσσει στους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής νέο-νεωτερικότητας.

Με την πρώτη του προσπάθεια, ο Κούνδουρος, στη «Μαγική Πόλη» (1954), μεταφέρει τα διδάγματα του νεορεαλισμού καταγράφοντας την φτώχια στο Δουργούτη και στην Καισαριανή των αρχών της δεκαετίας του πενήντα. Η ιστορία ενός νέου φορτηγατζή να ξεφύγει από τη μιζέρια χωρίς να γίνει όργανο των λαθρεμπόρων είχε ένα έντονα ρομαντικό χαρακτήρα.

Αυτή η πρώτη πετυχημένη ταινία, οδήγησε τον Κούνδουρο στο να στραφεί σε ένα περισσότερο φιλόδοξο εγχείρημα, δηλαδή σε μια αφήγηση, μια παραβολή, πιο κοντά στις τότε επικρατούσες συνθήκες της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Το σχέδιο αυτό, ώθησε τον Κούνδουρο να στραφεί στον Ιάκωβο Καμπανέλλη και μαζί να γράψουν το σενάριο του «Δράκου» (1956).

[...]

Πηγή: huffingtonpost.gr