Από την πλευρά της <Ορολογίας> οι παρακάτω τρεις έννοιες ταυτίζονται και αποτελούν μία έννοια: την "ελληνική γλώσσα":
"ελληνικά" = "ελληνική γλώσσα" = "ελληνική"
Πρόκειται δηλαδή για μία ατομική έννοια που πρέπει να αποδοθεί με ένα ουσιαστικό (μονολεκτικό ή όχι).
Αφού όμως πρόκειται για την ίδια έννοια, η ονοματοδοσία θα πρέπει να ακολουθήσει τον ίδιο κανόνα κατασήμανσης και στις τρεις περιπτώσεις.
Δηλαδή:
είτε: α. ελληνικά - ελληνική γλώσσα - ελληνική
είτε: β. Ελληνικά - Ελληνική Γλώσσα - Ελληνική (σαν να είναι κύριο όνομα)
Από τη σχολική γραμματική (Τριανταφυλλίδη) και το ΛΚΝ, υποστηρίζεται η εκδοχή α.
Από τον Πάπυρο και το ΛΝΕΓ υποστηρίζεται η υβριδική εκδοχή: Ελληνικά - ελληνική γλώσσα - Ελληνική. Και οι δύο (Πάπυρος και ΛΝΕΓ) βλέπουν το θέμα λεξικογραφικά και όχι ορολογικά.
Προσωπικά - παρ' όλο που και η εκδοχή του ΛΚΝ είναι ορολογικά ορθή - υποστηρίζω την εκδοχή β., η οποία χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη σαφήνεια και η οποία - φυσικά - ισχύει όχι μόνο για την Ελληνική, αλλά και για τα ονόματα των άλλων γλωσσών στα Ελληνικά.